Η υπόθεση ανθρωποκτονίας ενός παιδιού από δύο ανήλικα! Liverpool 1993

Λίβερπουλ 12 Φεβρουαρίου 1993 . Σε ένα προάστιο του Λίβερπουλ της Αγγλίας οι κάμερες κατέγραψαν ένα περιστατικό αρπαγής ανηλίκου. Μια μητέρα μαζί με το 2 ετών γιο της επέστρεφαν στο σπίτι τους έπειτα από μια βόλτα σε ένα εμπορικό κέντρο. Η Denise Bulger έκανε μια τελευταία στάση σε ένα κρεοπωλείο κοντά στο σπίτι τους. Άφησε το μικρό James στην είσοδο να την περιμένει, καθώς θα καθυστερούσε ελάχιστα λεπτά. Όταν επέστρεψε ο μικρός James έλειπε! Η έκπληξη και η ανησυχία της μεγάλη, καθώς ο μικρός εκείνη την ημέρα είχε απομακρυνθεί και νωρίτερα από κοντά της. Τον μάλωσε τόσο ώστε πίστευε πως δε θα το επαναλάμβανε, τα παιδιά όμως δε «παίρνουν» από λόγια.

Δυο παιδιά κοντά στο σημείο της αρπαγής του James συναντιούνται και κάνουν μαζί κοπάνα από το σχολείο. Πρόκειται για τον 11χρονο Jon Venables και τον Robert Thompson όπου ήταν φίλοι από το σχολείο. Κρύβουν κάπου τις τσάντες τους και κατευθύνονται προς το εμπορικό κέντρο όπου επισκέφθηκε η Denise μαζί με τον μικρό James. Σκοπός της επίσκεψής τους η κλοπή, καθώς συνήθιζαν να κλέβουν συχνά μικρά αντικείμενα από μαγαζιά όπου στη συνέχεια τα πέταγαν. Λίγο πριν το μεσημέρι πήγαν στο ζαχαροπλαστείο που βρίσκονταν δίπλα στο κρεοπωλείο, για να κλέψουν καραμέλες. Δυστυχώς για εκείνους αλλά και για τον μικρό James, το ζαχαροπλαστείο ήταν κλειστό οπότε αποφάσισαν να κλέψουν τον μικρό James!

Η ιδέα να κλέψουν ένα παιδί δεν γνωρίζουμε ποιανού ήταν, ο Robert Thomson όμως ισχυρίστηκε πως ήταν ιδέα του φίλου του Jon, το ίδιο ισχυρίστηκε και εκείνος για τον Robert. Πιθανότατα να ήταν και των δυο η ιδέα, καθώς σε αυτή την ηλικία υπάρχει ο ανταγωνισμός και με το να κλέψουν ένα μωρό αποδείκνυαν στους εαυτούς τους πως και οι ίδιοι δεν ήταν μωρά. Η κάμερα κατέγραψε το γεγονός και αφού η μητέρα του μικρού James μαζί με την ασφάλεια του εμπορικού έψαξε όλους τους χώρους ειδοποίησαν την αστυνομία για την εξαφάνιση.

Τα τρία παιδιά έφυγαν από το εμπορικό κέντρο και συνέχισαν τη διαδρομή τους με κατεύθυνση την οδό Stanley. Σε ολόκληρη τη διαδρομή ο μικρός έκλαιγε μα κανείς δεν έδινε σημασία. Έφθασαν σε ένα κανάλι κοντά στις ράγες του τρένου κι εκεί ήταν η πρώτη φορά που χτύπησαν τον μικρό. Ο ένας από τα παιδιά άρπαξε τον μικρό και τον πέταξε με δύναμη από ψηλά. Ίσως αν δεν τους έβλεπε μια γυναίκα ο μικρός James να σωζόταν, όμως  τους είδε και ήταν ο λόγος που εκείνοι ενώ είχαν παρατήσει τον μικρό επέστρεψαν ξανά και τον πήραν. Επέστρεψαν ξανά σε πολυσύχναστο μέρος και ενώ ο μικρός James ήταν γεμάτος μελανιές και έκλαιγε, κανείς δε του έδωσε σημασία.

Η αδιαφορία των περαστικών ήταν ο λόγος που ο μικρός παρέμενε στα χέρια των απαγωγών του.

Έπειτα από μια διαδρομή (περίπου ένα μίλι) τα παιδιά σταμάτησαν να ξεκουραστούν σε ένα πάρκο. Εκεί περαστικοί είδαν τα μεγαλύτερα παιδιά να χτυπούν τον μικρό αλλά δυστυχώς δεν έκαναν κάτι για αυτό! Όταν πλέον άρχισε να βραδιάζει τα δυο παιδιά αποφάσισαν να επιστρέψουν στις ράγες του τρένου. Εκεί βασάνισαν τον μικρό. Έριξαν στο πρόσωπό του μπλε μπογιά για να τον κάνουν να φανεί σαν παιχνίδι. Η αλήθεια ήταν πως τους ήταν μάλλον δύσκολο να τον βλέπουν σαν άνθρωπο. Έπειτα άρχισαν να τον κλωτσούν και να του ρίχνουν πέτρες. Του έβγαλαν το παντελόνι και τα παπούτσια και τον κακοποίησαν σεξουαλικά. Μετά από αυτό τον χτύπησαν ξανά με μια μεταλλική ράβδο και τον τοποθέτησαν στις γραμμές του τρένου καλύπτοντας το κεφάλι του με κλαδιά 

Οι δυο 11χρονοι αφού τελείωσαν μαζί του επέστρεψαν στο σπίτι του ενός όπου εκεί έμειναν να δουν ταινία. Η μητέρα του Jon τους βρήκε εκεί και τους μάλωσε , καθώς έμαθε πως ένα μικρό παιδί εξαφανίστηκε και πως στην πόλη τους κυκλοφορούσε ένας δολοφόνος! Στην ουσία η μητέρα του Jon δε γνώριζε πως ο δολοφόνος του μικρού που εξαφανίστηκε ήταν το ίδιο το παιδί της! Τα δυο παιδιά επέστρεψαν στους ρόλους τους αφήνοντας εκείνο του θύτη. Έκλαιγαν σαν παιδιά καθώς η μητέρα του Jon τους μάλωνε.

Όλη η πόλη ήταν πεπεισμένη πως ένας παιδόφιλος κυκλοφορούσε και ανησυχούσαν όλοι για τα δικά τους τα παιδιά. Όταν οι αστυνομικοί είδαν τα βίντεο του εμπορικού κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν με δυο ανήλικους απαγωγείς. Παρά τις έρευνές τους το παιδί εντοπίστηκε δυο μέρες μετά από μια παρέα παιδιών, στις γραμμές του τρένου εκεί όπου τον είχαν αφήσει οι δολοφόνοι του. Το άψυχο σώμα του ήταν κομμένο στα δυο από το χτύπημα του τρένου και δίπλα του υπήρχαν τα κλαδιά, η ράβδος, πέτρες, μπαταρίες και τα ματωμένα του ρούχα. Κατά τη νεκροψία που έγινε στο σώμα του διαπιστώθηκε πως ο μικρός ήταν ακόμα ζωντανός όταν τον εγκατέλειψαν. Ο μικρός James πέθανε λίγο πριν τον χτυπήσει το τρένο.

Μετά την αποκάλυψη πως δολοφόνοι του μικρού ήταν δυο παιδιά ο κόσμος έγινε καχύποπτος. Υπήρχαν γονείς που τηλεφωνούσαν στην αστυνομία καταγγέλλοντας τα παιδιά τους. Μια φίλη της μητέρας του Jon, τηλεφώνησε και ανέφερε πως εκείνη την ημέρα ο γιος της φίλης της Susan δεν είχε πάει σχολείο και πως το μπουφάν του είχε λερωθεί με μπλε μπογιά. Ανάφερε επίσης πως ο γιος της φίλης της είχε ένα φίλο ο οποίος κι εκείνος εκείνη την ημέρα δεν είχε πάει στο σχολείο. Ενδιαφέρον έχει το ότι ο Robert επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος καταθέτοντας στο σημείο που πέθανε ο μικρός James, ένα λουλούδι.

Στις 18 Φεβρουαρίου, αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι της οικογένειας του Robert και στο σπίτι του Jon. Εκεί ο Jon ξέσπασε σε κλάματα φωνάζοντας πως ο Robert έφταιγε για όλα και πως δεν ήθελε να πάει φυλακή.

Η ανάκριση.

Κατά την ανάκριση των δυο μικρών ανθρωποκτόνων συνέβησαν διάφορα. Η διάθεση και η συμπεριφορά των δυο άλλαζε διαρκώς. Αρχικά ο Robert ήταν ψύχραιμος κα σοβαρός. Αρνήθηκε τα πάντα κλαίγοντας. ΄Τα πράγματα άλλαξαν όταν κατάλαβε πως δεν είχε ελπίδες να τον πιστέψουν. Κατηγόρησε τον φίλο του πως εκείνος ευθύνονταν για όλα. Ο Jon αντιθέτως έκλαιγε από την αρχή και ζητούσε τη συμπαράσταση της μητέρας του. Ομολόγησε πιο γρήγορα από τον φίλο του και παραδέχτηκε πως ευθύνεται για τον ξυλοδαρμό του μικρού. Στην ερώτηση των αστυνομικών για τη σεξουαλική κακοποίηση του μικρού James και οι δυο τους έκλαιγαν, φώναζαν και αρνούνταν τα πάντα. Αργά το βράδυ απαγγέλθηκαν κατηγορίες και στους δυο για απαγωγή και δολοφονία.

Η δίκη.

Η δίκη ξεκίνησε την 1^η Νοεμβρίου το 1993 και ολοκληρώθηκε έπειτα από 3 εβδομάδες. Τα δυο παιδιά κρίθηκαν ένοχα. Στην ερώτηση αν τα δυο παιδιά γνώριζαν το κακό από το καλό, οι ψυχίατροι ήταν σαφείς. Τα παιδιά γνώριζαν ότι έπρατταν κάτι κακό. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν αρχικά η φυλάκιση επ’αόριστον(κάτι σαν ισόβια), το 1999 όμως το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε παράνομη την απόφαση των ισοβίων(καθώς τα δίκασαν σαν ενήλικες) και έτσι με μια αίτηση αποφυλάκισης, το 2001 τα παιδιά αφέθηκαν ελεύθερα.

Τί έφταιξε;

Κάποια παιδιά μπορούν να φθάσουν στο έγκλημα. Αν και πολλοί έχουν τις αμφιβολίες τους, κάποιες περιπτώσεις αποδεικνύουν πως το έγκλημα δεν έχει ηλικία.

Τί είναι όμως αυτό που οδηγεί κάποια παιδιά να ακολουθήσουν μια τέτοια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά; Η απάντηση λίγο πιο κάτω.

Επιβαρυντικοί παράγοντες:

Τα παιδιά συνήθως δεν εγκληματούν. Τα παιδιά συνήθως είναι τα θύματα. Τα παιδιά βιώνουν άσχημες καταστάσεις κάποιες φορές, όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία.

Ας πάμε λοιπόν με αφορμή την παραπάνω περίπτωση εγκληματικής δράσης των δυο παιδιών από το Λίβερπουλ, κι ας επισημάνουμε μερικούς επιβαρυντικούς παράγοντες που ίσως οφείλεται εκεί η εγκληματική τους δράση.

1. Η περιοχή του Λίβερπουλ. Είναι μια περιοχή  με έντονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Μαστίζεται από την ανεργία και την εγκληματικότητα(τουλάχιστον εκείνη την εποχή).

2. Το οικογενειακό περιβάλλον. Τα δυο παιδιά απ έιχαν πολύ από το ιδανικό οικογενειακό περιβάλλον. Πέρα από τα οικονομικά τους προβλήματα, ο Jon φαίνεται να έπασχε από αυτισμό, καθώς είχε συμπτώματα υπερκινητικότητας και επιθετικότητας. Υπήρξαν περιστατικά όπου προκάλεσε κακό στον εαυτό του και στους γύρω του(στο σχολείο). Ήταν εχθρικός απέναντι στον πατέρα του και η μητέρα του , του ασκούσε υπερβολικό έλεγχο κακοποιώντας τον ψυχολογικά. Ο Jon λάτρευε τις ταινίες βίας και τα θρίλερ. Λίγο πριν τη δολοφονία είχε παρακολουθήσει την ταινία με μια κούκλα που σκοτώνει(Chucky). Πιθανότατα η δολοφονία του μικρού James  ήταν αντιγραφή της ταινίας, καθώς οι αστυνομικοί διαπίστωσαν πολλές ομοιότητες στη δολοφονία με την ταινία. Στη ψυχολογική του αξιολόγηση η ψυχολόγος που τον εξέτασε είπε πως πρόκειται για τραυματισμένο ψυχικά παιδί.

Δεν μπόρεσε ποτέ να απαντηθεί το ερώτημα αν το παιδί ήταν ψυχικά τραυματισμένο από πριν ή έπειτα από την πράξη του. 

Ο Jon μέσα στο σημείο κράτησης του είχε συχνά φαντασιώσεις όπως ότι έσωζε τον μικρό James  από τους κακούς και τον επέστρεφε στη μητέρα του. Ο Jon κατανοούσε την έννοια του θανάτου απλά πίστευε πως όταν πεθαίνει κάποις πηγαίνει είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο. Οι τρεις του ευχές ήταν να ξανά γίνει ελεύθερος, να μπορεί να ζήσει για πάντα και να μετατρέψει τον κόσμο σε εργοστάσιο σοκολάτας!

Ο Robert από την άλλη ήταν το πέμπτο κατά σειρά παιδί της οικογενείας. Μεγάλωσε σε ένα βίαιο, κτηνώδες και επικίνδυνο περιβάλλον. Τα αδέλφια του ήταν βίαια και η μητέρα του αλκοολική. Ο πατέρας του βίαιος και χτυπούσε τη μητέρα του μέχρι που τους εγκατέλειψε. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του κακοποιούσαν τα μικρότερα και υπήρχαν υποψίες πως τον κακοποιούσαν σεξουαλικά.  Λόγω της κατάστασης αυτής ανέπτυξε μια αμυντική συμπεριφορά. Ήταν ικανός να προσποιείται και να λέει ψέματα. Μπορούσε να χειραγωγεί κάποιον με μεγάλη ευκολία. 

Στη δίκη κάποιος εκ των οποίων ανέφερε πως κοιτώντας τον Robert στη δίκη έβλεπε στα μάτια του μόνο το κακό. Ο Robert είχε ψυχρή στάση μέσα στο δικαστήριο η οποία προκαλούσε ανατριχίλα, όμως προφανώς ήταν ο μηχανισμός μου άμυνάς του που τον έκανε να μοιάζει έτσι ψυχρός. Στο σχολείο σχεδόν όλα τα παιδιά τον απέφευγαν, καθώς ήταν βίαιος και πονηρός. Παρά την περίεργη σκληρή του φύση, ο Robert έπαιζε με τις κούκλες και πιπιλούσε το δάχτυλό του.

Στη ψυχιατρική του εξέταση δε προέκυψε καμιά διαταραχή παρόλο που μετά την αποφυλάκισή του παρουσίασε συμπτώματα μετατραυματικής διαταραχής.

Συνεπώς…

Ειπώθηκε πως αν αυτά τα δυο παιδιά δεν ήταν φίλοι και δεν έκαναν παρέα, ο μικρός James θα ζούσε σήμερα. Μεταξύ τους οι «χημείες τους» έμπλεξαν και δημιούργησαν ένα απίστευτο εκρηκτικό μηχανισμό. Θύματα και οι δυο του bullying μετατράπηκαν σε θύτες και ενεργούσαν με θυμό και βία. Σήμερα ζουν ελεύθεροι μακριά ο ένας από τον άλλον.

Κείμενο: Ρέα Καλογερογιάννη