Μια γυναικοκτονια, όπως την έζησα

Μια γυναικοκτονια όπως την έζησα

Ήταν το 2013, Απρίλιος.

Ήμουν είκοσι τεσσερων χρόνων, μόλις είχα αποφοιτήσει από την τότε σχολή μου και είχα αρχίσει να παρακολουθούσω  ένα σεμινάριο πληροφορικής.

Πέρασα στο τμήμα, μια παρέα κοριτσιών μιλούσαν δυνατά και έκαναν χαβαλέ για ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Στις Φιλιάτες, Θεσπρωτίας, την πόλη όπου ο αδερφός μου υπηρετούσε φαντάρος, ένας  άνδρας επιτέθηκε σε μια 20χρονη κοπέλα.

Τους είπα “Αρκετά δεν γελάνε με τέτοια θέματα. Κρίμα η κοπέλα. “

Η μία από αυτές είπε :Τα θελε και αυτήν.

Δεν ασχολήθηκα περισσότερο μαζί τους, δεν άξιζε. 

Στο διάλειμμα διάβασα ένα άρθρο που έγραφε ότι η άτυχη κοπέλα στους Φιλιατες, είχε πεθάνει τελικά. Στεναχωρήθηκα για την κοπέλα που τόσο άδικα έχασε τη ζωή της. 

Προχώρησα παρακάτω.

Ο αρθρογράφος ανάφερε μερικά στοιχεία για το άτυχο κορίτσι.

Ήταν ήταν φοιτήτρια , από το Γαρδίκι Θεσπρωτίας.

Ανατρίχιασα, σε αυτην την πόλη σπούδαζε μια φίλη μου, η καταγωγή της  ήτανε από το Γαρδικι και ήταν ακριβώς είκοσι χρόνων. 

Είχα αρκετό καιρό να μιλήσω μαζι της, είχε εξαφανιστεί, την έψαχνα στο τηλέφωνο, στο face book, χωρίς αποτέλεσμα, δεν είχε απάντησει ούτε σε ένα μήνυμα.

Κανείς από τους κοινούς μας γνωστούς δεν ήξερε να μου πει.

Κάπου, κάπου ανέβαζε κάποια φωτογραφία ή  δημοσίευση, αλλά κάπως αραιά.

Προσπάθησα ξανά μήπως τη βρω, το κινητό χτυπούσε αλλά δεν απάντησε. 

Το ένστικτο, που σπάνια κάνει λάθος, μου χτυπούσε καμπανάκι και οι ένδειξεις ήταν πολλές. 

Κάτι μου μέσα έλεγε ότι αδικοχαμένη φοιτήτρια που δολοφονήθηκε στους Φιλιατες ήταν η φίλη μου, η Μαρία.

Τελειώσε  το μάθημα, επέστρεψα στο σπίτι.

Μίλησα με τους γονείς μου και τους είπα για τις ανησυχίες μου. 

Προσπάθησα κσι πάλι. να βρω τη Μαρία στο τηλέφωνο, τίποτα…

Τηλεφώνησα στον αδερφό μου που όπως προείπα ήταν φαντάρος στις Φιλιατες.

Μας είπε ότι ο φόνος έγινε μερα μεσημέρι στην μέση του δρόμου μπροστά στην εκκλησία και το σχολείο.

Αργότερα, παρακολούθησαμε ειδήσεις το σαλόνι. 

Οι δημοσιογράφοι είπαν πως ο δολοφόνος ήτανε ένας βίαιος, ψυχικά διαταραγμένος άνδρας, είκοσι πέντε είκοσι έξι χρόνων.Βοσκός στο επάγγελμα με καταγωγή από τα Ιωάννινα. Ήτανε ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής, χρησιμοποιούσε την μυική του δυναμη για να προκαλεί φόβο και τα “όπλα” του ήταν η βία, το ξύλο, οι  απειλές, έτσι είχε μάθει να λύνει τις διαφορές τους . Τον έτρεμαν, επειδή ήξεραν ότι ήταν έτοιμος για όλα..

Αλλά κυκλοφορούσε ακόμη ελεύθερος.

Είχε ερωτευτεί την νεαρή κοπέλα και δεν μπορούσε να δεχτεί την απόρριψη. Ενοχλούσε και απειλούσε το κορίτσι έξι μήνες, σταδιακά έγινε όλο και πιο βίαιος και απειλητικός η κοπέλα είχε κλειστεί στον εαυτό της, την είχε πνίξει ο φόβος και η σιωπή. 

Μια μέρα πριν την δολοφονία της, στο προσωπικό της προφίλ της στο face book  θα ανέβαζε – σχεδόν προφητικά- το κομμάτι “Ένα δίκοπο μαχαίρι”.

Εκείνη την ημέρα ο άνδρας που είχε γίνει ο εφιάλτης της  είχε ένα καυγά  το μαζί της   και λίγο αργότερα την εσφαξε με το μαχαίρι που χρησιμοποιούσε για τα πρόβατα. Τουλάχιστον 34  μαχαιριες. Το  μαχαίρι  το χρησιμοποίησε για τα πρόβατα , με την πρώτη μαχαιρια του να βρίσκει το κορκτσο5 κατευθείαν στο λαιμό.

Είχαμε ανατρίχιασει με αυτά που ακούγαμε.

Καποια στιγμη η δημοσιογράφία ειπε ότι το όνομα της ατυχής κοπέλας, ήτανε Μαρία…

Πάγωσα.

Δοκίμασα δεκάδες φορές να τηλεφωνήσω στην Μαρία, με τις λιγοστές, σχεδόν μηδαμινές ελπίδες μου. 

Προσπάθησα να συνθέσω στο face book, δεν ασχολούμουν ιδιαίτερα και δεν θυμόμουν τον κωδικό, μετά από λίγο τα κατάφερα.

Κοίταξα το προφίλ της Μαρίας.

Οι φόβοι μου είχανε επιβεβαιωθεί.

Της έγραφαν “καλό ταξίδι” και αναθεματιζαν το δολοφόνο της.

Λιγο παρακάτω τι “Δίκοπο μαχαίρι” που το ανέβασε μια μέρα πριν.

Και άλλα “καλό τάξιδι Μαρία μας” και άλλα ανεθεματα στον δειλό δολοφόνο. Της έγραψα και εγώ.

Σκέφτηκα τι της είχε συμβεί, της θυμήθηκα γελαστή όπως ήταν  και μετά, τις 34  μαχαίρια, το οδυνηρο τέλος, την αδικοχαμένητης ζωή και τα είκοσι της χρονια.

Εκείνη την στιγμή τα έβαλα και με τον εαυτό μου.

Αν ήξερα, κάτι θα έκανα. ηταν σαν μικρή μου αδερφή και όταν είχε πρόβλημα προσπαθούσα να της βρω μια λύση.

Αν ήξερα… Αν…

Εκείνη την στιγμή ορκίστηκα να κατι για μην γίνονται τέτοια πράγματα στο κόσμο, καμία άλλη κοπέλα, κανένας άνθρωπος να μην ζει στο φόβο, την σιωπή, κανένας άνθρωπος να μην πεθάνει με τέτοιο φρικτό τροπο.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα με την εγκληματολογια.

Να κάνω κάτι, για να μην υπηρξουν άλλες αδικοχαμένες Μαριες, άλλοι αδικοχαμένοι άνθρωποι.

Συγγραφή άρθρου :Στέφη Καββαδά