Γυναικοκτονίες 2021
«Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.»
Κ.Καρυωτάκης
-Θα σ’αγαπώ μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος…
Κι ο θάνατος έρχεται πολύ νωρίς.
-Δε σ’αγαπώ, σ’αγαπάω…(Κ.Παλαμάς)
Κι οι λέξεις συνηρημένες ή ασυναίρετες, δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα.
-Δε σ’αγαπώ, σε λατρεύω…
Και το «σ’ άγαπώ» ακόμη θα ήταν αρκετό.
Πόσες τέτοιες εκφράσεις έχουμε ακούσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας όλες μας. Πόσες φορές κάποιος μας είπε πως μας αγαπά και θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του κοντά μας. Κάποιοι τα εννοούν.
Πράγματι υπάρχουν άνδρες αλλά και γυναίκες που εννοούν τα σ’αγαπώ τους, συνηρημένα ή μη. Μιλούν με τη δύναμη της ψυχής τους, και έρχεται στιγμή που οι πράξεις τους στο πέρασμα του χρόνου επιβεβαιώνουν τα λόγια τους.
Βλέπουμε γύρω μας ζευγάρια να είναι πραγματικά ευτυχισμένα. Συμβιώνουν με απόλυτη αρμονία, αγάπη και σεβασμό μεταξύ τους. Γιατί αυτά κερδίζονται, και η αγάπη αλλά και ο σεβασμός. Αυτά τα ζευγάρια δεν είναι τίποτα υπερήρωες, ούτε έχουν τίποτα μαγικές δυνάμεις. Κανείς θεός δεν είχε σχέδια για αυτούς, ούτε η μοίρα τους βοήθησε κάπου. Έτυχε να συναντηθούν, να ερωτευτούν, να δοκιμαστούν κι έπειτα να αποφασίσουν αν πραγματικά θέλουν να μείνουν μαζί για μια ζωή ολόκληρη. Καθένας τους λάτρεψε τις ατέλειες και τις παραξενιές του άλλου.
Τους άγγιξε η ομορφιά της ψυχής κι όχι τίποτα μάταιο και προσωρινό. Ο καθένας σεβάστηκε τον άλλον και κατάλαβε πως μπορεί και θέλει κάποιες φορές να βάλει σε δεύτερη μοίρα τον εγωισμό και τα δικά του «θέλω». Κατάλαβε πως και οι δυο τους έχουν ανάγκη να νιώθουν ελεύθεροι, γιατί αυτό είναι η αγάπη, ελευθερία. Κατάλαβαν, σεβάστηκαν κι αποφάσισαν από κοινού. Ξέρω ακούγεται σαν συμφωνία, και ναι είναι. Είναι μια συμφωνία που δεν χρειάζεται να υπογραφεί ούτε να ειπωθεί με λόγια. Τα μάτια κι η ψυχή τους συμφώνησαν, καθώς κατάλαβαν πως δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο στον κόσμο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να χαμογελά καθημερινά. Η αγάπη είναι κατανόηση και συναίσθημα.
Αγάπη είναι να αισθάνονται κι οι δυο ελεύθεροι κουρνιάζοντας ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου.
Αγάπη είναι μια συνειδητή απόφαση μεταξύ των δυο, πως μπορούν να αντέξουν τα πάντα ο ένας στον άλλον. Τα πάντα, εκτός από ένα θάνατο.
Το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα μας συγκλόνισαν τρεις περιπτώσεις γυναικοκτονιών. Τα ονόματα Καρολάιν, Γαρυφαλλιά, με τελευταία περίπτωση τη γυναίκα στη Δάφνη, φαίνεται πως δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Δε θα σταθώ στη συχνότητα των ανθρωποκτονιών που βλέπουμε πως πλέον τείνει να γίνει καθημερινό φαινόμενο, αλλά στο είδος τους. Παρατηρείται λοιπόν πως το τελευταίο διάστημα, σε εγκλήματα κατά της ζωής οι γυναίκες θυματοποιούνται συχνότερα σε σχέση με τους άνδρες κι αυτό είναι κάτι το οποίο σοκάρει. Αυτό που είναι όμως ακόμη πιο τραγικό είναι ότι οι γυναίκες αυτές έχασαν τη ζωή τους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Δεν είναι κάποιο νέο φαινόμενο, στην πραγματικότητα, ανέκαθεν το σπίτι θεωρούταν το πιο επικίνδυνο μέρος για μια γυναίκα που βιώνει κάποιο είδος κακοποίησης. Πράγματι, η πλειοψηφία των γυναικών που δολοφονούνται κινδυνεύουν από ανθρώπους του οικογενειακού τους περιβάλλοντος που δεν είναι άλλοι από τους συζύγους και τους συντρόφους τους.
Αν και οι ιστορίες των τριών παραπάνω γυναικών έγινα γνωστές από τα Μ.Μ.Ε., και έχουν ειπωθεί και γραφτεί άπειρες φορές, αξίζει να γίνει μια ακόμη αναφορά στην ιστορία της καθεμιάς. Οι λόγοι είναι πολλοί, ένας εκ των οποίων είναι ο τρόπος δολοφονίας τους.
Γλυκά Νερά, 11 Μαϊου 2021
Θύμα: Καρολάιν, σύζυγος και μητέρα, 20 ετών .
Θύτης: Μπάμπης Αναγνωστόπουλος 32 ετών, σύζυγος της Καρολάιν και πατέρας.
Στις 11 Μαϊου του 2021, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος δολοφονεί τη σύζυγό του Καρολάιν μέσα στο σπίτι τους στην περιοχή Γλυκά Νερά Αττικής. Ο 32χρονος Μπάμπης αρχικά στην κατάθεσή του υποστήριξε πως άγνωστοι εισέβαλαν στο σπίτι τους με σκοπό τη κλοπή, και για κάποιον άγνωστο λόγο δολοφόνησαν τη σύζυγό του καθώς εκείνη κοιμόταν με το 11 μηνών παιδί τους. Έπειτα από 37 ολόκληρες ημέρες ο φερόμενος ως δράστης Μπάμπης ομολόγησε τελικά στην αστυνομία πως δολοφόνησε ο ίδιος τη σύζυγό του. Ο καθ’ομολογίαν δολοφόνος της Καρολάιν αν και καλός στην υποκριτική δεν κατάφερε να ξεγελάσει την αστυνομία, καθώς από την πρώτη στιγμή θεωρήθηκε ύποπτος. Η αλήθεια είναι πως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ερευνάται πρώτα το στενό οικογενειακό περιβάλλον του θύματος, καθώς σύμφωνα με έρευνες(Ν.V.A.W.S.) το 1/3 των γυναικών δολοφονείται από τον σύζυγο ή τον ερωτικό τους σύντροφο.
Φολέγανδρος, 16 Ιουλίου 2021
Θύμα: Γαρυφαλιά, φοιτήτρια, κόρη, 26 ετών.
Θύτης: Ο 30χρονος σύντροφός της
Η 26χρονη Γαρυφαλιά βρίσκονταν διακοπές στη Φολέγανδρο με τον 30χρονο σύντροφό της και καθ’ομολογίαν δολοφόνο της(αγνώστων στοιχείων για ευνόητους λόγους). Έπειτα από καυγά και σύμφωνα με την ομολογία του 30χρονου, εκείνος την έσπρωξε και εκείνη έπεσε από ένα γκρεμό με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της.
Στην ιατροδικαστική εξέταση που έγινε στο άψυχο σώμα της Γαρυφαλιάς διαπιστώθηκε πως λίγο πριν το θάνατό της εκείνη ξυλοκοπήθηκε άγρια, καθώς έφερε κακώσεις σε πρόσωπο και κεφάλι. Τη χτύπησε και έπειτα την έσυρε ρίχνοντάς την στα βράχια.
Δάφνη, 30 Ιουλίου 2021
Θύμα: 31 ετών γυναίκα, σύζυγος και μητέρα.
Θύτης: Ο 40χρονος σύζυγός και πατέρας.
Η 31 ετών γυναίκα βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της. Ο σύζυγος και καθ’ομολογίαν δολοφόνος της αφού τη σκότωσε πήγε στην αστυνομία και παραδόθηκε. Ο 40χρονος συζυγοκτόνος ομολόγησε πως τη σκότωσε λόγω παθολογικής ζήλειας.
Παρατηρώντας και τις τρεις περιπτώσεις διαπιστώνουμε πως και οι τρεις συζυγοκτόνοι, έπειτα από την ομολογία της πράξης τους εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν πως αιτία της συμπεριφοράς τους αυτή ήταν η συμπεριφορά του ίδιου του θύματος, καθώς τους προκάλεσε. Η αντίληψη αυτή υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις ανάλογες που αφορούν τις συζυγοκτονίες είτε άμεσα είτε έμμεσα. Για παράδειγμα θα αναφέρω τις περιπτώσεις που η σύζυγος προσβάλει τον ανδρισμό του συζύγου ή οι περιπτώσεις όπου μια σύζυγος διατηρεί κάποια εξωσυζυγική σχέση αντίστοιχα. Οι αντιλήψεις αυτές αποτελούν την λανθασμένη αιτιολόγηση μιας βίαιης συμπεριφοράς απέναντι στο θύμα όπου τείνει να εξισώνει τη συμπεριφορά θύματος και δράστη, κάτι που είναι απαράδεκτο. Έτσι λοιπόν βλέπουμε ακόμη μια φορά να αναπαράγονται τα κυρίαρχα στερεότυπα σχετικά με τον ρόλο του κάθε φύλου είτε εντός, είτε εκτός της οικογένειας. Συνοψίζοντας αναφέρω πως σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις ο άνδρας δικαιούται να αντιδράσει σε μια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά της συζύγου του καθώς αποτελεί μέρος της ανδρικής κυριαρχίας μιας κοινωνίας.
Το έγκλημα ως συμπεριφορά
Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε αν θα μπορούσαμε να φθάσουμε κάποιοι από εμάς στο έγκλημα; Πολλές φορές. Διαβάζοντας για εγκλήματα, και κυρίως για εγκλήματα πάθους και ζήλειας(καθώς είναι και το είδος των εγκλημάτων που λατρεύουν τα μέσα να κρατούν όσο μπορούν περισσότερο στην επικαιρότητα) κάποιες φορές γινόμαστε μέρος αυτών. Λόγω της καθημερινής μετάδοσης τους από τα κανάλια και τα μέσα δικτύωσης, και κυρίως από τις θεαματικές τους αναπαραστάσεις από αυτά, ταυτιζόμαστε ως ένα σημείο και πλέον δεν αναρωτιόμαστε αλλά λέμε με σιγουριά πως θα μπορούσαμε να πράξουμε το ίδιο σε μια ανάλογη περίπτωση «κι ας πάμε και φυλακή…» Εν μέρη αυτό είναι αλήθεια. Στην ουσία όλοι μας είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες και τα μέσα απλά μας δίνουν την επιβεβαίωση, καθώς μπλέκουν μαζί με την είδηση και το συναίσθημα(αναπαράγοντας εικόνες και ήχους που προκαλούν συγκίνηση στους θεατές). Ενδεικτικά θα αναφέρω δυο περιπτώσεις εγκλήματος που προκαλούν συναισθηματική φόρτιση. Την περίπτωση της μικρής Μ. που απήχθη από γυναίκα και κακοποιήθηκε, και την περίπτωση της Ελένης Τοπαλούδη όπου χαρακτηριστικά είδαμε ακόμα και την εισαγγελέα συναισθηματικά φορτισμένη να αγορεύει τρεις ολόκληρες ώρες στη δίκη κάτι που τελικά και της στοίχησε.
Φθάνουμε έτσι στο έγκλημα όπου ο δράστης βιώνει μια σύγκρουση. Είναι η σύγκρουση μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου, όπου ο δράστης αδυνατεί να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ αυτών και έτσι οδηγείται στο έγκλημα.
Έτσι λοιπόν καταλήγουμε από εκεί απ’όπου ξεκινήσαμε, στα εγκλήματα πάθους όπου συνήθως κυριαρχούν τα στερεότυπα. Όταν μια γυναίκα, σύζυγος, ερωμένη με τη συμπεριφορά της ακυρώσει κάποιες από τις ιδιότητες ενός άνδρα(όπως εξουσία και έλεγχο) εκείνος μπορεί και να φθάσει στο έγκλημα. Έτσι λοιπόν φθάνουμε στο φόνο της συζύγου με μεγάλη ταχύτητα, και όπως και στη περίπτωση της Δάφνης, έχουμε έναν συζυγοκτόνο να μην ανησυχεί για τη φυλάκισή του, καθώς η πράξη του να δολοφονήσει μια σύζυγο που τον απατά(κατά την δική του εντύπωση) αποτελεί λύτρωση για εκείνον.
Παθολογικές και φυσιολογικές ανθρωποκτονίες.
Ερχόμαστε τώρα στις δυο πρώτες περιπτώσεις συζυγοκτονίας που αναφέρθηκαν πιο πάνω, της Καρολάιν και της Γαρυφαλιάς.
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ανθρωποκτονιών, οι δικηγόροι υπεράσπισης των φερόμενων ή καθ’ομολογίαν δραστών προσπαθούν να πείσουν πως οι πελάτες τους υπήρξαν «θύματα» των ψυχικών διαταραχών τους. Κοινώς λειτούργησαν και έπραξαν σύμφωνα με αυτό που όριζε η λανθασμένη κρίση τους λόγω μιας ψυχικής διαταραχής που μπορεί να είχαν. Με λίγα λόγια προσπαθούν να τους παρουσιάσουν τρελούς, καθώς έτσι θα γλιτώσουν την φυλάκιση τους ή τη μείωση της ποινής τους. Αυτό είναι κάτι που πολλές φορές ισχύει πραγματικά και είναι εύκολο να αποδειχτεί όταν ο δράστης έχει διαγνωστεί πολύ πριν από την πράξη του με μια τέτοια ψυχική διαταραχή. Έτσι λοιπόν εδώ μιλάμε για μια παθολογική ανθρωποκτονία.
Στις παραπάνω λοιπόν περιπτώσεις βλέπουμε και οι δυο καθ’ομολογίαν συζυγοκτόνοι να ανήκουν στην κατηγορία αυτή και κυρίως στη περίπτωση της Γαρυφαλιάς όπου ο δράστης λάμβανε από πριν φαρμακευτική αγωγή.
Στην περίπτωση τώρα της Δάφνης, ο καθ’ομολογίαν συζυγοκτόνος ανήκει στη κατηγορία των φυσιολογικών ανθρωποκτονιών, καθώς ο ίδιος δήλωσε στην ομολογία του πως το έκανε καθαρά από ζήλεια.
Αν και φαίνεται εύκολο να αντιστοιχίσουμε τις παραπάνω κατηγορίες ανθρωποκτονιών, με μια ίσως πιο έμπειρη ματιά μπορεί αυτό να μην ισχύει. Προσωπικά θεωρώ πως μοιάζουν αρκετά, καθώς και στις τρεις περιπτώσεις εμπλέκεται με κάποιο τρόπο το συναίσθημα. Για αυτό τον λόγο η παραπάνω ταξινόμηση δεν μπορεί να θεωρηθεί έγκυρη και ολοκληρωμένη.
Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί η εξής άποψη του Γάλλου ανθρωπολόγου L.Manouvrier, ο οποίος έθεσε τέσσερεις βασικές προϋποθέσεις οι οποίες θα πρέπει να απουσιάζουν έτσι ώστε ένας άνθρωπος να οδηγηθεί στο έγκλημα. Κατά τον Γάλλο λοιπόν ανθρωπολόγο, ο δράστης θα οδηγηθεί στο έγκλημα μόνο αν δεν τον συγκρατήσουν ο φόβος της ποινής, η ηθική διαδικασία, η αίσθηση του κακού που θα προκαλέσει, και οι δυσκολίες ώστε να υλοποιηθεί το σχέδιο του.
Η υπερεκτιμημένη αίσθηση της απόλυτης δύναμης που έχουν οι δράστες για τον εαυτό τους, όπως στη περίπτωση του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, που πίστευε πως είναι ικανός να ξεγελάσει τις αρχές. Ο ανεξέλεγκτος θυμός του δολοφόνου της Γαρυφαλλιάς, και η λύτρωση που ήθελε να νιώσει ο σύζυγος της 31χρονης, στάθηκαν αιτία να χάσουν δυστυχώς τη ζωή τους τρεις αθώες γυναίκες.
Αρθρογράφος: Ρέα Καλογερογιάννη
