ISRAEL KEYES. Ένας από τους πιο επικίνδυνους serial killers του 21ου αιώνα

(Προσοχή: Το άρθρο περιέχει σκληρές περιγραφές εγκλημάτων, και βασανισμούς ζώων)

O Israel Keyes, ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος, βιαστής, διαρρήκτης και ληστής τραπεζών. Ενήργησε το διάστημα μεταξύ 1996 έως 2012, όταν και συνελήφθη από την αστυνομία. Ο ίδιος, ισχυρίστηκε, ότι μετράει 11 θύματα, εκ των οποίων μόνο τα τρία έχουν ταυτοποιηθεί επισήμως. Ωστόσο, οι αρχές εικάζουν ότι τα θύματα μπορεί να είναι περισσότερα. 

O Keyes, διαγνώστηκε με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, και είχε γνωρίσματα πρώτου και δεύτερου βαθμού, ψυχοπάθειας. Είχε υψηλό δείκτη ευφυΐας, ναρκισσιστικές τάσεις, δεν ένιωθε τύψεις και μεταμέλεια, ήταν χειριστικός, άκρως οργανωτικός, και δεν του άρεσε να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του. Πιστεύεται ότι ο λόγος που μίλησε τόσο ανοιχτά στις αρχές, για κάποια από τα εγκλήματά του, ήταν επειδή ήθελε ο κόσμος να μάθει για εκείνον. 

Σε μικρή ηλικία, είχε παρουσιάσει κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχουν οι κατά συρροήν δολοφόνοι, όπως παραβατική συμπεριφορά, βασανισμός και θανάτωση ζώων, χρήση ουσιών και αλκοόλ, stalking, κλοπές, και εμπρησμούς. Ωστόσο, δεν ήταν ένας συνηθισμένος κατά συρροήν δολοφόνος. Είχε καθαρό ποινικό μητρώο, και δεν είχε απασχολήσει ποτέ τις αρχές. 

Οι στρατηγικές που χρησιμοποιούσε, του επέτρεπαν να περνάει απαρατήρητος. Ταξίδευε πολύ, διέπραττε τα εγκλήματά του σε άλλες πολιτείες, πάντα σκότωνε άγνωστα άτομα, και έκρυβε από καιρό πριν ό,τι χρειαζόταν για τους φόνους. Επιπλέον, άλλαζε συχνά το modus operandi του και δεν άφηνε πίσω του στοιχεία. 

Στο τέλος, ο Keyes, παράκουσε τους κανόνες, που ο ίδιος είχε θέσει και σκότωσε μια κοπέλα στην περιοχή που ήταν το σπίτι του, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψή του. Εικάζεται ότι ο λόγος που συνέβη αυτό, είναι επειδή δεν μπορούσε πλέον να ελέγξει τις δολοφονικές του ορμές. 

Ήταν ένας από τους πιο έξυπνους και οργανωμένους κατά συρροήν δολοφόνους του αιώνα.

Η ζωή του

O Israel Keyes γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1978, Richmond της πολιτείας Γιούτα, στις Η.Π.Α. Οι γονείς του ήταν ο Jeffrey και η Heidi Keyes, οι οποίοι είχαν άλλα εννέα παιδιά, με τον Israel να είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος από τα αδέρφια του. Ο Israel, είχε μια παράξενη ανατροφή και παιδική ηλικία, καθώς οι γονείς του δεν πίστευαν στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, στη μοντέρνα ιατρική, και στο πολιτικό σύστημα. Ζούσαν σε ένα δάσος, στη μέση του πουθενά, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση, και χωρίς σχέσεις με τον έξω κόσμο.  Η μόνη ανθρώπινη επαφή που είχαν σαν οικογένεια, ήταν με άλλα μέλη της εκκλησίας που πήγαιναν. Οι γονείς του ήταν μορμόνοι και ήταν μέλη της εκκλησίας Latter Day Saints. 

Όταν ο Israel ήταν πέντε ετών, η οικογένειά του εγκατέλειψε τον μορμονισμό και μετακόμισε στο Colville, στην πολιτεία Ουάσινγκτον. Έμεναν σε μια καμπίνα στο δάσος, πάλι χωρίς ηλεκτρισμό και θέρμανση. Εκείνη την περίοδο, η οικογένειά του ήταν μέλος σε δύο εκκλησίες, την Christian Israel Covenant και την Κιβωτό (The Ark), η οποία είναι γνωστή για τις ακραίες ιδεολογίες της. Μέσα στις διδαχές της Κιβωτού συμπεριλαμβανόταν ρατσιστικές ιδέες, όπως ότι η λευκή φυλή είναι ανώτερη,  ότι όσοι δεν είναι λευκοί ή είναι λευκοί, αλλά δεν ανήκουν στην εκκλησία τους, είναι τρελοί και υπάνθρωποι. Η συγκεκριμένη εκκλησία, έχει επίσης έντονο αντισημιτικό χαρακτήρα. 

Ο Israel παρουσίασε παράξενη συμπεριφορά, σε μικρή ηλικία. Του άρεσε πολύ να πηγαίνει για κυνήγι. Ωστόσο, δεν το έκανε προς εύρεση φαγητού, αλλά επειδή του άρεσε να βασανίζει και να σκοτώνει ζώα. Ένας φίλος του, μέλος της εκκλησίας, που μεγάλωσαν μαζί, είπε ότι μία φορά, ο Israel πυροβόλησε ένα ελάφι, χωρίς να το σκοτώσει. Συνήθως, οι κυνηγοί σε τέτοιες περιπτώσεις, πυροβολούν ξανά, έτσι ώστε να μην υποφέρει το ζώο. Όμως, ο Israel, άρχισε να τεμαχίζει το ελάφι, ενώ εκείνο ήταν ακόμα ζωντανό. Πολλές φορές, όταν ήταν σπίτι με φίλους του, βασάνιζε και σκότωνε ζώα, μπροστά τους, σε σημείο που εκείνοι αηδίαζαν και έκαναν μέχρι και εμετό. O Israel, ωστόσο, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι φίλοι του είχαν αυτή την αντίδραση, ενώ εκείνος το έβρισκε συναρπαστικό. 

Στην ηλικία των 10 ετών, ξεκίνησε να παρακολουθεί τους γείτονές του, και όταν εκείνοι δεν ήταν στο σπίτι, έκανε διαρρήξεις, και έκλεβε συνήθως τα όπλα που μπορεί να είχαν. Όσοι τον ήξεραν, δήλωσαν ότι δεν ένιωθαν άνετα γύρω του και ήταν σίγουροι ότι κάτι δεν πάει καλά. 

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, η οικογένεια του μετακόμισε στο Όρεγκον. Τότε, ο Israel, ανακοίνωσε στους γονείς του, ότι δεν έχει πια τα ίδια πιστεύω με εκείνους και άρχισε να στρέφεται προς τον σατανισμό. Για αυτό τον λόγο, ο πατέρας του, τον αποκλήρωσε. Από τότε, αν και είχε που και που επικοινωνία με κάποια μέλη της οικογένειας του, ήταν ουσιαστικά μόνος του. 

Το 1998, πήγε στον στρατό. Ήταν ενθουσιασμένος για αυτό, καθώς, όπως είπε αργότερα στο FBI, του άρεσε η ιδέα να ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου, και στο τέλος να μένει ζωντανός. Στον στρατό είχε πολύ καλές επιδόσεις και ανέβηκε γρήγορα. Τον είχαν μεταθέσει για έξι μήνες στην Αίγυπτο, όπου σύμφωνα με πληροφορίες, παρενοχλούσε ιερόδουλες. Μετά την Αίγυπτο, πήρε μετάθεση για ένα χρονικό διάστημα στο Fort Hood, και μετά στο Fort Lewis, στην Ουάσινγκτον, όπου ήταν και το τελευταίο μέρος που υπηρέτησε. Όσο ήταν ακόμα στο στρατό, ο Israel, είχε αποφασίσει, ότι θα ενδώσει στις ορμές και τις φαντασιώσεις που είχε να σκοτώνει αγνώστους. Όπως, μετέπειτα είπε στο FBI, το ήξερε από όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών, όταν διάβασε το βιβλίο “Mindhunter”, και συνειδητοποίησε, ότι δεν ήταν μόνος του, και ότι υπήρχαν και άλλοι σαν αυτόν.

Όσο υπηρετούσε στο Fort Louis, γνώρισε μια αυτόχθονα κοπέλα που έμενε στον καταυλισμό ινδιάνων, Makah, και έκανε σχέση μαζί της. Το 2001, όσο η κοπέλα του ήταν έγκυος, ο Israel, απαλλάχθηκε από το στρατό και μετακόμισε στο σπίτι της στην περιοχή Neah Bay, όπου και έμεινε για έξι χρόνια. Λίγο μετά τη μετακόμιση, έπιασε δουλειά στο τμήμα ανάπλασης του εθνικού πάρκου, στη περιοχή Olympic Peninsula, όπου και έμαθε πολλά πράγματα για τις λίμνες και τα ποτάμια. Αργότερα, χώρισε με την κοπέλα του, και μετακόμισε στο Anchorage της Αλάσκα, με την κόρη του. Εκεί, έκανε σχέση με μια γυναίκα που είχε γνωρίσει, από πριν, μέσω ίντερνετ,και έμειναν όλοι μαζί, στο σπίτι της. 

Samantha Koenig: Το τελευταίο θύμα 

Η Samantha Koenig, γεννήθηκε στις 30 Αυγούστου 1993, στο Anchorage της Αλάσκα. Ήταν ένα χαρούμενο άτομο, είχε πολλούς φίλους, αγαπούσε την οικογένειά της, και έμενε μαζί με τον πατέρα της και το αγόρι της, με το οποίο είχε σχέση τους τελευταίους 9 μήνες. 

Tην 1η Φεβρουαρίου 2012, η 18χρονη, Samantha Koenig, ήταν στο καφέ σταντ “Common Grounds”, όπου και εργαζόταν. Η βάρδια της τελείωνε στις 8 το βράδυ και το αγόρι της  θα πήγαινε να την πάρει με το αμάξι, για να γυρίσουν μαζί σπίτι. Λίγα λεπτά μετά τις 8, όταν το αγόρι της Samantha, σχόλασε από τη δική του δουλειά, πήγε από το καφέ, αλλά δεν την βρήκε εκεί. Το καφέ φαινόταν να είναι κλειστό και υπέθεσε ότι ίσως έφυγε νωρίτερα  ή ότι κάποιος άλλος θα πάει να  την  πάρει.  Όταν έφτασε στο σπίτι, η Samantha, δεν ήταν εκεί, και έτσι το αγόρι της και ο πατέρας της άρχισαν να ανησυχούν, καθώς κανείς από τους δύο δεν είχε κάποια επικοινωνία μαζί της και δεν ήξεραν που ήταν.

Λίγες ώρες μετά, το αγόρι της, έλαβε ένα μήνυμα στο κινητό του από εκείνη. Το μήνυμα έλεγε ότι είχε βαρεθεί τα πάντα, και ότι ήθελε να φύγει για διακοπές. Αμέσως, ο πατέρας της και το αγόρι της, άρχισαν να ανησυχούν, καθώς το μήνυμα δεν έβγαζε νόημα γιατί η Samantha δεν είχε κανένα λόγο να σηκωθεί να φύγει. Επιπλέον, ο τρόπος που ήταν γραμμένο το μήνυμα, έδειχνε ότι δεν το έχει γράψει η ίδια. Έτσι, πήγαν και οι δύο στο αστυνομικό τμήμα και την δήλωσαν ως αγνοούμενη. 

Το επόμενο πρωί, οι αρχές κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τον ιδιοκτήτη του καφέ, και του ζήτησαν το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας, το οποίο και παρέδωσε την ίδια μέρα. Στο υλικό που έχει καταγραφεί από την κάμερα ασφαλείας μέσα στο καφέ, φαίνεται ότι γύρω στις 8 το βράδυ, η Samantha μάζευε για να κλείσει το μαγαζί, όταν ένα άτομο εμφανίστηκε στο παράθυρο. Η Samantha δεν φάνηκε ανήσυχη και πήγε προς τα εκεί για να πάρει παραγγελία. Έφτιαξε τον καφέ και όπως πήγε να τον δώσει στον άγνωστο άντρα, που στεκόταν απ’ έξω, ξαφνικά σηκώνει τα χέρια ψηλά, δείχνει πανικόβλητη και πηγαίνει και σβήνει τα φώτα. Μόλις έσβησαν τα φώτα, ο άγνωστος άντρας, πηδάει από το παράθυρο μέσα στο καφέ. Οι κινήσεις της Samantha, δείχνουν ότι πίστευε πως είναι ληστεία, ωστόσο ο άγνωστος άντρας δεν πήρε τίποτα από το μαγαζί, εκτός από την ίδια. Αρκετή ώρα αργότερα, ο άγνωστος άντρας, επιστρέφει στο καφέ και παίρνει το κινητό, την πιστωτική κάρτα, και τα υπόλοιπα πράγματα της Samantha. Λίγη ώρα αργότερα, η κάρτα της Samantha, χρησιμοποιήθηκε σε ΑΤΜ, χωρίς όμως να γίνει κάποια ανάληψη. 

Surveillance video Samantha Koenig kidnapping

Η αστυνομία ξεκίνησε να ερευνά την οικογένεια και το κοντινό περιβάλλον της Samantha. Πολύ γρήγορα όμως, τους απέκλεισε από ύποπτους, και κατέληξαν, ότι την έχει απαγάγει κάποιος άγνωστος. Ζήτησαν το υλικό από τις κάμερες και από τις άλλες επιχειρήσεις που ήταν στη γύρω περιοχή. Το υλικό από την κάμερα μιας κοντινής επιχείρησης, που έβλεπε προς το μέρος του καφέ, έδειχνε την Samantha και τον άγνωστο άντρα, να προχωράνε μαζί και να μπαίνουν σε ένα άσπρο ‘99 chevy ημιφορτηγάκι (pick up truck). Η αστυνομία έψαξε στις βάσεις δεδομένων για να δει πόσα τέτοια οχήματα κυκλοφορούν στο Anchorage, ώστε να μπορέσουν να εντοπίσουν το συγκεκριμένο. Ωστόσο, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπήρχαν πάνω από χίλια.  Έτσι, η αστυνομία του Anchorage, ζήτησε από το FBI να τους βοηθήσει στην έρευνα και στην σκιαγράφηση του προφίλ του δράστη. 

Τρεις βδομάδες μετά την απαγωγή της Samantha, το αγόρι της έλαβε και άλλο μήνυμα από το κινητό της. Αυτή τη φόρα, το μήνυμα έλεγε: “ Πινακίδα στο πάρκο Connor κάτω από τη φωτογραφία του Albert. Δεν είναι όμορφη; “  Το πάρκο Connor βρίσκεται λίγο πιο έξω από το κέντρο του Anchorage και η οικογένειά της, πήγε εκεί για να δει τι συμβαίνει. Όταν έφτασαν στο πάρκο, είδαν στην κεντρική πινακίδα, ένα φυλλάδιο που είχε την φωτογραφία ενός σκύλου που αγνοούταν. Το όνομα του σκύλου ήταν Albert. Κάτω από την φωτογραφία βρήκαν μια πλαστική σακούλα που μέσα φαινόταν να έχει κάτι που έμοιαζε με σκισμένα χαρτιά. Κάλεσαν την αστυνομία. 

Όταν οι αστυνομικοί έψαξαν μέσα στη σακούλα, βρήκαν μια φωτογραφία της Samantha. Η φωτογραφία ήταν θολή και φαινόταν να έχει γίνει επεξεργασία, πράγμα που εμπόδιζε τους αστυνομικούς να παρατηρήσουν τις λεπτομέρειες. Στη φωτογραφία, η Samantha κρατούσε μια εφημερίδα με την ημερομηνία που ήταν εκείνη τη μέρα (13 Φεβρουαρίου), που έδειχνε ότι η φωτογραφία είχε βγει την ίδια μέρα και ότι η ίδια ήταν καλά. Η αστυνομία έδειξε τη φωτογραφία στον πατέρα της, για να την αναγνωρίσει. Ο ίδιος τους είπε ότι είναι η κόρη του, ωστόσο του φάνηκε παράξενο που είχε πλεξούδες, καθώς ποτέ δεν χτένιζε μαλλιά της έτσι. Μέσα στη σακούλα, υπήρχε επίσης, και ένα σημείωμα για λύτρα, που ζητούσε να γίνει κατάθεση με το ποσό των 30.000 δολαρίων, στον τραπεζικό λογαριασμό της Samantha. 

Αρχικά, η αστυνομία, θεώρησε ότι αυτό είναι μια ευκαιρία να πιάσουν τον δράστη, καθώς ο ίδιος θα χρησιμοποιούσε ΑΤΜ για να αποκτήσει πρόσβαση στα χρήματα, και έτσι κατέθεσαν 5.000 δολάρια, στο λογαριασμό της Samantha. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, καταγράφηκαν τρεις κινήσεις στον τραπεζικό λογαριασμό, και οι τρεις ήταν αναλήψεις των 500 δολαρίων (το μέγιστο ημερήσιο ποσό ανάληψης). Ωστόσο, οι αρχές δεν κατάφεραν να πιάσουν ή να βρουν την ταυτότητα του δράστη. Και τις τρεις φορές έφταναν στο σημείο λίγα λεπτά αφότου είχε φύγει ο άγνωστος άντρας, και το υλικό από την κάμερα, έδειχνε τον δράστη “μεταμφιεσμένο”, να φοράει γάντια,  μάσκα, και φούτερ με κουκούλα. 

Στις 7 Μαρτίου 2012, η κάρτα της Samantha, χρησιμοποιήθηκε πάλι, αυτή τη φορά, στο Willcox, της Αριζόνα. Οι αρχές εξέτασαν πάλι το υλικό από την κάμερα του ΑΤΜ. Αν και ο δράστης ήταν πάλι μεταμφιεσμένος, αυτή τη φορά, πίσω από τον δράστη υπήρχε ένα λευκό αυτοκίνητο Ford Focus, που φαινόταν ότι ανήκε σε εκείνον. Το FBI, έδωσε αυτή την πληροφορία στις τοπικές αρχές της Αριζόνα, ωστόσο, αργότερα, εντοπίστηκε κίνηση σε ΑΤΜ στο Νέο Μεξικό και πιο μετά στο Τέξας. Οι αρχές, υπέθεσαν ότι ο δράστης ακολουθεί μια συγκεκριμένη διαδρομή, σε μια εθνική οδό, και έτσι προσπάθησαν, να “μαντέψουν”, προς τα που θα κατευθυνόταν στη συνέχεια. Έτσι εξέδωσαν ανακοίνωση στις τοπικές αρχές των τριγύρω πολιτειών, να προσέχουν για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. 

Η Σύλληψη

Στις 13 Μαρτίου 2012, ένας τοπικός αστυνομικός, εντόπισε το συγκεκριμένο αμάξι, παρκαρισμένο, σε ένα μοτέλ στο Τέξας, και πήγε να το ελέγξει. Περίμενε, κρυμμένος, μέχρι να εμφανιστεί ο κάτοχος. Μετά από κάποια ώρα, ο ιδιοκτήτης επέστρεψε, μπήκε στο αυτοκίνητο, και ο αστυνομικός τον ακολούθησε με το περιπολικό, περιμένοντας να κάνει οποιαδήποτε οδική παράβαση, για να τον σταματήσει για έλεγχο. Όταν ο οδηγός ανέπτυξε ταχύτητα που ξεπερνούσε το όριο, ο αστυνομικός τον σταμάτησε. Ό άγνωστος, μέχρι τότε άντρας, έδωσε την ταυτότητα του, η οποία είχε εκδοθεί στην πολιτεία της Αλάσκα. Μετά από έλεγχο στο αυτοκίνητο, ο αστυνομικός βρήκε ένα 22άρι όπλο, το κινητό και την κάρτα της Samantha, και ειδοποίησε τις αρχές στην Αλάσκα, ότι βρήκε τον δράστη που έψαχναν, και τον συνέλαβε.  Ήταν ο 34χρονος, Israel Keyes. 

Ο Israel, δεν είχε απασχολήσει τις αρχές στο παρελθόν. Στο ενεργητικό του, είχε μόνο μια κλήση, για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Επίσης, φαινόταν ότι έχει υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό. Το ποινικό του μητρώο ήταν καθαρό. 

Μετά από δύο βδομάδες, ο Israel, μεταφέρθηκε από το Τέξας, πίσω στην Αλάσκα, όπου και παραδέχτηκε αμέσως στην αστυνομία, ότι είχε σκοτώσει τη Samantha. Για να δώσει περισσότερες πληροφορίες, ζήτησε από τους αστυνομικούς να του φέρουν έναν καφέ americano από τα Starbucks, μια μπάρα Sneakers και ένα πούρο. Όταν οι αστυνομικοί του έφεραν αυτά που ζήτησε, ο Israel, άρχισε να μιλάει.

Η ανάκριση

Ισχυρίστηκε, ότι εκείνο το βράδυ βρέθηκε τυχαία στο συγκεκριμένο καφέ, και ότι είχε αποφασίσει ότι θα απήγαγε όποιον βρισκόταν εκεί. Διάλεξε το συγκεκριμένο κατάστημα, διότι ήταν το μόνο ανοιχτό εκείνη την ώρα. Πλησίασε στο παράθυρο, παρήγγειλε ένα καφέ και μετά έβγαλε το όπλο, σημάδεψε τη Samantha, την διέταξε να σβήσει τα φώτα, και όταν εκείνη τα έσβησε, εκείνος μπήκε μέσα. Της είπε ότι, εάν συνεργαστεί μαζί του, θα την αφήσει να φύγει, και εκείνη υπάκουσε. Ωστόσο, ο Keyes, την πήρε μαζί του. 

Ο Israel, έμενε με την κοπέλα του και την κόρη του. Την Samantha, την πήγε στην αποθήκη, που βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού. Εκεί, την έδεσε, έβαλε τέρμα μουσική, για να μην ακούγεται η φασαρία και οι φωνές, και την κακοποίησε σεξουαλικά. Μετά, επέστρεψε στο καφέ και πήρε τα προσωπικά αντικείμενα της, συμπεριλαμβανομένων του κινητού και της κάρτας. Όταν επέστρεψε στην αποθήκη, αντί να την αφήσει να φύγει, όπως της είχε υποσχεθεί, την μαχαίρωσε αρκετές φορές και την στραγγάλισε. Το σώμα της, το τοποθέτησε μέσα σε ένα πλαστικό κουτί και το άφησε εκεί. 

Αμέσως μετά τη δολοφονία, μπήκε στο σπίτι του, ετοίμασε τις βαλίτσες του και πήγε με την οικογένεια του στη Λουϊζιάνα, και από εκεί μπήκαν σε ένα κρουαζιερόπλοιο για 2 ½ βδομάδες, και έκαναν κρουαζιέρα στην Καραϊβική, διακοπές που είχαν προγραμματίσει καιρό πριν. 

Όταν επέστρεψε από την κρουαζιέρα, βρήκε το άψυχο σώμα της Samantha, παγωμένο, λόγω του χιονιού και της χαμηλής θερμοκρασίας, πράγμα που τον δυσκόλευε να το ξεφορτωθεί. Έτσι, ο Israel κατάφερε να το ξεπαγώσει όσο γινόταν, έβαψε με μεικ απ το πρόσωπο της, για να την κάνει να δείχνει ζωντανή, έκανε πλεξούδες στα μαλλιά της, την τοποθέτησε σε ένα σημείο καθιστή, και την έβγαλε φωτογραφία, με μια εφημερίδα της ημέρας. Μετά, χρησιμοποιώντας ένα φίλτρο επεξεργασίας, θόλωσε τη φωτογραφία και την έβαλε μέσα σε μια πλαστική σακούλα, μαζί με το σημείωμα, που ζητούσε τα λύτρα. 

Εβδομάδες μετά τη δολοφονία, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε, τεμάχισε τη Samantha, έβαλε τα κομμάτια μέσα σε σακούλες και τα πέταξε στη λίμνη Matanuska. O Israel, περιέγραψε ότι, όταν πήγε στη λίμνη, υπήρχε κόσμος που ψάρευε στον πάγο. Έτσι, για να μην κινήσει τις υποψίες, άνοιξε μια τρύπα στον πάγο και άρχισε να ψαρεύει, ενώ ταυτόχρονα, ξεφορτωνόταν και τις σακούλες με το τεμαχισμένο σώμα της Samantha. Κατάφερε να πιάσει και κάποια ψάρια, τα οποία μετά πήγε στην οικογένειά του και τα έφαγαν. Όση ώρα περιέγραφε στους αστυνομικούς τα όσα είχαν συμβεί ήταν σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, έδειχνε να μην επηρεάζεται συναισθηματικά, ενώ μερικές φορές γελούσε ειρωνικά. Αυτό, έκανε τις αρχές να υποπτευτούν ότι υπάρχει πιθανότητα να έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο, και ίσως να έχουν στα χέρια τους έναν κατά συρροή δολοφόνο. 

Απόσπασμα διαλόγου μεταξύ του Keyes και του αστυνομικού, κατά διάρκεια της ανάκρισης: 

Israel Keyes: Δεν υπάρχει κάποιο άτομο που να με γνωρίζει ή να με έχει γνωρίσει ποτέ πραγματικά. Θα σου πουν κάτι, που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, γιατί βασικά, είμαι δύο διαφορετικά άτομα. Και το μόνο άτομο που ξέρει για αυτά που σου λέω τώρα, είμαι εγώ.                    

Αστυνομικός: Πόσο καιρό είσαι δύο διαφορετικά άτομα; 

Israel Keyes:  Πολύ καιρό. 14 χρόνια. 

Έτσι, οι αρχές, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι υπάρχουν και άλλα θύματα. 

Ο Israel, ήταν πρόθυμος να δηλώσει, ότι έχει σκοτώσει στο παρελθόν, και μοιράστηκε με τις αρχές, λεπτομέρειες για διαφορετικούς φόνους. Ωστόσο, απέφευγε να αναφέρει τα ονόματα των θυμάτων και τις περιοχές που διαπράχθηκαν οι φόνοι, περιγράφοντας κυρίως το τι είχε κάνει στα θύματα του. Όσο και αν τον πίεζαν οι αρχές, εκείνος ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Είχε την κατάσταση υπό τον έλεγχο του. Ενώ ήταν φανερό ότι ήθελε να μιλήσει για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει, το έκανε με τρόπο, που του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι, καθώς δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει, ότι όσα ισχυριζόταν ήταν αληθή. 

Ωστόσο, οι αρχές, ήθελαν κάποια απόδειξη, ότι όλα όσα τους λέει, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο Israel, αποφάσισε να τους δώσει τα ονόματα δύο θυμάτων, υπό κάποιους όρους. Ζήτησε από τους αστυνομικούς να μην ακουστεί το όνομά του στα ΜΜΕ, γιατί δεν ήθελε να το μάθουν η κόρη του και η μητέρα του, και επιπλέον, ζήτησε να του πουν, άμεσα, την ημερομηνία της εκτέλεσης του. Ο Israel, δεν γνώριζε πως λειτουργεί το νομικό σύστημα, και νόμιζε ότι μπορούσε να ζητήσει να εκτελεστεί, αφού ομολογήσει κάποια από τα εγκλήματά του, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν, ότι όσα ισχυρίζεται είναι αλήθεια. Οι αρχές του υποσχέθηκαν ότι δεν θα δώσουν το όνομά του στα ΜΜΕ, αλλά όσον αφορά στην εκτέλεση του, δεν μπορούν να κάνουν κάτι, διότι το σύστημα δεν λειτουργεί έτσι. Ο Israel δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό και επέμενε. Έτσι, οι αστυνομικοί, του είπαν ότι εάν τους δώσει τα ονόματα των θυμάτων, τις τοποθεσίες κλπ., είναι πολύ πιθανό να λάβει την θανατική ποινή στο δικαστήριο. 

Bill και Lorraine Currier

O Israel, έδωσε τα ονόματα του Bill και της Lorraine Currier. O 48χρονος Bill και η 55χρονη  Lorraine, ήταν ζευγάρι, και έμεναν στο Essex, του Βερμόντ. Στις 8 Ιουλίου 2011, ο Keyes, ισχυρίστηκε, ότι πέταξε από την Αλάσκα, στο Σικάγο, και από εκεί νοίκιασε ένα αμάξι και πήγε οδικώς στο Βερμόντ. Ο σκοπός αυτού του ταξιδιού, ήταν να σκοτώσει κάποιον. 

Ο Israel, είχε ταξιδέψει στο μεγαλύτερο μέρος των Η.Π.Α., και σε κάποια μέρη στο εξωτερικό. Υπάρχουν στοιχεία ότι έχει βρεθεί στην Αλάσκα, στο Βερμόντ, στο Τέξας, στο Νέο Μεξικό, στη Ουάσινγκτον, στο Όρεγκον, στη Καλιφόρνια, στο Γουαϊόμινγκ, στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Τζέρσει, στην Αίγυπτο, στο Καναδά, και σε κάποιες χώρες της Νότιας Αμερικής. Σε κάποια από αυτά τα μέρη έκρυβε, σε αεροστεγείς κουβάδες, όπλα, μαχαίρια, μονωτικές ταινίες, καθαριστικό, σακούλες σκουπιδιών, πυρομαχικά, περιοδικά κλπ. Είχε τα δικά του murder kits (έργαλειοθήκη για φόνο), όπως αργότερα τα αποκάλεσαν οι αστυνομικοί, που περιείχαν ότι θα χρειαζόταν για να απαγάγει, να σκοτώσει και να ξεφορτωθεί ένα πτώμα. 

Ο Israel, παραδέχτηκε, ότι υπήρχαν γύρω στους 12 κουβάδες, κρυμμένοι σε διάφορα μέρη της χώρας, και ένας από αυτούς, βρέθηκε στο Βερμόντ. Ο ίδιος τον είχε θάψει εκεί για μελλοντική χρήση, το 2009, όταν είχε κάνει ένα ταξίδι, στις ανατολικές ακτές των H.Π.Α.

Όταν έφτασε στο Βερμόντ, νοίκιασε ένα δωμάτιο σε κάποιο μοτέλ. Αμέσως μετά, πήρε το αμάξι και οδηγούσε τριγύρω στην περιοχή, για να βρει κάποιο μέρος κατάλληλο να διαπράξει φόνο. Ο Israel, κάποιες φορές σκότωνε τα θύματά του στο ίδιο μέρος, και κάποιες άλλες φορές, τα απήγαγε, τα πήγαινε σε άλλο μέρος για να τα βασανίσει και να τα σκοτώσει. Αρκετές φορές, μετέφερε τα πτώματα με το αυτοκίνητο, σε άλλες πολιτείες, για να τα ξεφορτωθεί. Στη βόλτα που έκανε με το αμάξι, εντόπισε μια εγκαταλειμμένη φάρμα, και αποφάσισε ότι εκεί θα πήγαινε το επόμενο θύμα του. Μετά, επέστρεψε στο μοτέλ, και αμέσως βγήκε πεζός, με σκοπό να βρει το θύμα του, σε κάποια από τις κοντινές γειτονιές. Συγκεκριμένα, όπως είπε ο ίδιος, έψαχνε για ένα σπίτι με γκαράζ, ώστε να έχει εύκολη πρόσβαση. Επίσης, είπε ότι δεν ήθελε να υπάρχουν κατοικίδια, ή παιδιά στο σπίτι, καθώς αυτό έκανε τα πράγματα πιο πολύπλοκα. Ο Keyes, δήλωσε ότι, όταν γεννήθηκε η κόρη του, ορκίστηκε ότι  δεν θα πειράξει ποτέ,  κάποιο παιδί. 

Λίγο αργότερα, εντόπισε το σπίτι του Bill και της Lorraine. Περίμενε να περάσει λίγο η ώρα, ώστε οι περισσότεροι στη γειτονιά να πάνε για ύπνο, και μετά, μπήκε μέσα στο σπίτι, από ένα παράθυρο στο γκαράζ. Εκεί, έσπασε μια γυάλινη πόρτα που συνέδεε το γκαράζ με την κατοικία.  Έδεσε και τους δύο, και τους είπε ότι θα τους πάει με το αμάξι τους σε μια τοποθεσία. Πριν φύγουν από το σπίτι τους είπε να φορέσουν τις παντόφλες τους, για να μην τραυματίσουν τα πόδια τους, καθώς θα περνάνε πάνω από τα σπασμένα γυαλιά στο γκαράζ. 

Τους οδήγησε στην εγκαταλειμμένη φάρμα. Πήγε τον Bill στο υπόγειο, και τον έδεσε πιο σφιχτά. Την Lorraine, την οδήγησε στον πάνω όροφο, όπου και την κακοποίησε σεξουαλικά. Όση ώρα, ο Israel, κακοποιούσε την Lorraine,  o Bill, κατάφερε να λυθεί. Ωστόσο, ο Keyes, άκουσε τον θόρυβο, σηκώθηκε, και τον πυροβόλησε, εν ψυχρώ. Μετά, επέστρεψε στο δωμάτιο και στραγγάλισε την Lorraine. Έβαλε τα πτώματά τους σε σακούλες σκουπιδιών και τα άφησε στο υπόγειο της φάρμας. Παράτησε το αυτοκίνητο του ζευγαριού σε άλλο σημείο, και έφυγε κατευθείαν, από το Βερμόντ. 

Η αστυνομία στην Αλάσκα, ενημέρωσε αμέσως το αστυνομικό τμήμα στο Βερμόντ. Ωστόσο, όταν οι αστυνομικοί πήγαν στο σημείο που είχε υποδείξει ο Israel, για να βρουν τις σωρούς, είδαν ότι η φάρμα είχε κατεδαφιστεί. Τα συντρίμμια είχαν μεταφερθεί σε μια χωματερή. Η αστυνομία με τη βοήθεια του FBI, έψαχναν γύρω στις 12 βδομάδες στη χωματερή, για να βρουν τις σωρούς του άτυχου ζευγαριού ή κάποιο στοιχείο, χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, λίγο καιρό μετά, οι αρχές εντόπισαν το murder kit, που είχε κρύψει στο Βερμόντ, και κατάφεραν να εντοπίσουν το αποτύπωμα του αντίχειρα του Keyes, με αποτέλεσμα, να έχουν ένα στοιχείο που τον συνδέει με την εξαφάνιση και την δολοφονία του Bill και της Lorraine. 

Όταν οι αρχές τον ενημέρωσαν πως βρήκαν το αποτύπωμά του, ο Israel, νευρίασε, και είπε ότι ένιωθε απογοητευμένος με τον εαυτό του, επειδή άφησε πίσω ένα στοιχείο και αυτό σήμαινε ότι δεν είχε κάνει καλά τη δουλειά του. 

Άλλα θύματα;

Ο Israel, ήταν έτοιμος να δώσει και άλλα ονόματα, όταν, η αστυνομία του Βερμόντ, έκανε το λάθος και έδωσε το όνομά του στον τύπο και τα ΜΜΕ. Ο Keyes, έγινε έξαλλος και είπε ότι έκαναν το μόνο πράγμα που του είχαν υποσχεθεί, ότι δεν θα έκαναν. Από εκείνη τη στιγμή, σταμάτησε να τους εμπιστεύεται και δεν τους έδωσε καμία άλλη πληροφορία. Οι αστυνομικοί, συνέχιζαν να του φέρνουν καφέδες και πούρα, ως ένδειξη καλής θέλησης, ωστόσο, εκείνος δεν τα δεχόταν. 

Μετά από πολλές πιέσεις, ο Israel, τους είπε ότι η πρώτη απόπειρα ανθρωποκτονίας που έκανε ήταν γύρω στο 1997 με 1998, σε ηλικία 18 ετών, πριν πάει στον στρατό. Εκείνη την περίοδο, δούλευε κοντά στον ποταμό Deschutes, στο Όρεγκον. Στο συγκεκριμένο σημείο, πολλές φορές μαζεύονταν έφηβοι για να κάνουν μπάνιο. Εκείνη την ημέρα, σε μια παρέα εφήβων, ήταν και μια νεαρή κοπέλα, η οποία είχε απομακρυνθεί από τους υπόλοιπους. Ο Israel, την παρακολούθησε για λίγη ώρα, και όταν εκείνη απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο, της επιτέθηκε. Την πήγε στις τουαλέτες, στις εγκαταστάσεις της δουλειάς του, και εκεί την κακοποίησε σεξουαλικά. Είχε πρόθεση να την σκοτώσει, αλλά εκείνη δεν σταμάτησε στιγμή να του μιλάει, να του κάνει προσωπικές ερωτήσεις και να του λέει πράγματα για τον εαυτό της. Με αυτό τον τρόπο, κατάφερε να κάνει τον Keyes, να την δει ως άνθρωπο και όχι σαν έναν αντικείμενο. Του έλεγε συνεχώς, ότι αν την άφηνε να φύγει, δεν θα πει τίποτα σε κανέναν, και έτσι τον έπεισε να την ελευθερώσει. Ο Keyes, δήλωσε, ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που άφησε κάποιο θύμα του να φύγει, γιατί μόλις την ελευθέρωσε, συνειδητοποίησε πως είχε μια “αδυναμία’’, η οποία τον αρρώσταινε, με αποτέλεσμα να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης. Η συγκεκριμένη κοπέλα, ποτέ δεν έκανε καταγγελία στις αρχές. 

Επίσης, είπε, ότι όταν γύρισε από τον στρατό, σκότωσε κάποιον στην περιοχή Neah Bay, όπου και έμενε, γιατί, όπως δήλωσε ο ίδιος “ήταν πολύ βαρετά εκεί”. Λίγους μήνες μετά, είπε ότι σκότωσε άλλα δύο άτομα στην Ουάσινγκτον, χωρίς να δώσει περισσότερες πληροφορίες, εκτός από το ότι ήταν ένας άντρας και μια γυναικά. 

Ανέφερε, ότι το 2005 και το 2006, σκότωσε άλλα δύο άτομα, χωρίς να αναφέρει τις τοποθεσίες. 

Πολλές φορές, αναφερόταν στην λίμνη Cresent, του Όρεγκον, η οποία είναι η πιο βαθιά λίμνη της περιοχής. Οι αρχές εικάζουν, ότι ίσως εκεί να έχει πετάξει κάποια από τα θύματά του. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έχει επιβεβαιωθεί, καθώς λόγω του μεγάλου βάθους της λίμνης, είναι σχεδόν αδύνατον, να ερευνηθεί. 

Ο Keyes, ισχυρίστηκε, ότι είχε σκοτώσει και ένα άτομο στην Νέα Υόρκη, χωρίς όμως να αναφέρει τη χρονολογία. Οι αρχές, γνωρίζοντας, ότι ο Israel, είχε ταξιδέψει στην ανατολική ακτή, το 2009, άρχισαν να ψάχνουν στη βάση δεδομένων αγνοουμένων, για άτομα που εξαφανίστηκαν εκείνη την περίοδο στην Νέα Υόρκη και στις κοντινές περιοχές. 

Το όνομα που ξεχώρισε, ήταν εκείνο της Debra Feldman, η οποία εξαφανίστηκε στις 8 Απριλίου 2009, από το Νιου Τζέρσι. Ένας ακόμα λόγος, που τους έκανε να υποπτεύονται, ότι η Debra, είχε απαχθεί και δολοφονηθεί από τον Keyes, ήταν ότι το όνομα της βρέθηκε αποθηκευμένο στον υπολογιστή του. Οι αρχές του έδειξαν μια φωτογραφία της, χωρίς να του πουν κάτι. Εκείνος μόλις είδε την φωτογραφία, φανερά ταραγμένος, είπε ότι δεν την γνωρίζει και ότι δεν έχει καμία σχέση μαζί της. Όταν του ανέφεραν, ότι βρήκαν το όνομά της στον υπολογιστή του, εκείνος ισχυρίστηκε, ότι δεν ξέρει κάτι για αυτό. 

Όσο βρισκόταν εκεί, διέπραξε και ληστεία σε μία τράπεζα, στην περιοχή Tupper Lake, της Νέας Υόρκης. Οι αρχές εικάζουν, ότι στις 8 Απριλίου 2009, ο Keyes, απήγαγε και σκότωσε την Debra, στο Νιου Τζέρσι, και μετά πήγε στην Νέα Υόρκη, όπου και πέταξε το πτώμα της, και προέβη στη ληστεία της τράπεζας. Η ληστεία επιβεβαιώθηκε, από τις κάμερες ασφαλείας της τράπεζας. 

Το Νοέμβρη του 2012, στο κελί του Keyes, βρέθηκαν 12 ζωγραφιές με 12 κρανία, ζωγραφισμένα με το αίμα του. 

Οι αρχές, υπέθεσαν ότι κάθε κρανίο εκπροσωπεί και ένα από τα θύματά του. Ωστόσο, ο Israel, επέμενε ότι τα θύματά του ήταν 11 και όχι 12. 

Πιθανό θύμα; 

Πολλοί πιστεύουν, ότι ο Israel, έχει σχέση, με τη δολοφονία της 12χρονης, Julie Harris, η οποία εξαφανίστηκε στις 3 Μαρτίου 1996, από την περιοχή του Colville, καθώς πήγαινε στην εκκλησία. Ο Keyes, τότε ήταν 18 χρονών και έμενε στην ευρύτερη περιοχή. Η Julie, είχε δύο προσθετικά πόδια, κάτι που θα την έκανε εύκολο στόχο, στα μάτια του Israel. Τα προσθετικά πόδια του κοριτσιού βρέθηκαν αργότερα, στις όχθες του ποταμού Colville. H σωρός της βρέθηκε, ένα χρόνο αργότερα, σε έναν άλλο ποταμό, 20 μίλια μακριά. 

Η εκπομπή “48 hours”, είχε γυρίσει ένα επεισόδιο, για την υπόθεση της 12χρονης. Στο επεισόδιο αυτό, μια φίλη της Julie, ισχυρίστηκε, ότι η Julie, είχε γνωρίσει τον Israel στην δημοτική πισίνα, και του είχε δώσει τη διεύθυνση και το τηλέφωνό της. Η ίδια φίλη, δεν διευκρίνισε για ποιο λόγο, δεν είχε πει κάτι, τόσα χρόνια, σε κανέναν. Το FBI, της ζήτησε, να καταθέσει επίσημα αυτή την πληροφορία, ώστε να την ερευνήσουν. Ωστόσο, η συγκεκριμένη γυναίκα, δεν πήγε να καταθέσει. Μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχουν αποδείξεις, ότι ο Keyes, έχει ανάμειξη με την δολοφονία της Julie Harris. 

Οι αρχές ρώτησαν τον Israel, εάν το 2007, όσο βρισκόταν στον Καναδά, είχε σκοτώσει κάποιον. Η απάντηση του, ήταν ότι “Οι Καναδοί δεν μετράνε”. Λόγω της απάντησής του, πολλοί πιστεύουν ότι ο Israel, έχει ανάμειξη με αρκετές από τις δολοφονίες αυτοχθόνων γυναικών, στη “Λεωφόρο των Δακρύων” (Highway of Tears). Ωστόσο, αυτό παραμένει μια εικασία, καθώς ο ίδιος δεν έχει ομολογήσει κάτι τέτοιο και δεν έχουν βρεθεί στοιχεία που να τον συνδέουν με κάποιες από τις συγκεκριμένες δολοφονίες. 

Το τέλος

Στις 30 Νοεμβρίου 2012, ο Israel συμφώνησε με τις αρχές, να τους υποδείξει, τα σημεία στα οποία είχε θάψει τα murder kits, μέσω των Google Maps,  με τη βοήθεια, ενός drone. Ωστόσο, δύο μέρες μετά, στις 2 Δεκεμβρίου 2012, ο Israel, αυτοκτόνησε στο κελί του. Είχε κόψει τις φλέβες του, με ξυραφάκι, και είχε κρεμαστεί με το σεντόνι. Δίπλα του, βρέθηκε ένα μακροσκελές σημείωμα, που περιείχε ένα “ποίημα”, το οποίο χαρακτηρίστηκε μια “ωδή στο φόνο”.

 

Ο Δρ. Phil Resnick, διευθυντής του τμήματος δικανικής ψυχιατρικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου HCMC του Κλίβελαντ, δήλωσε στο ABC news: “Σίγουρα, δεν είναι ένα κλασικό σημείωμα αυτοκτονίας. Δεν αναλύει τα προσωπικά του διλήμματα, γιατί είναι στη φυλακή, ή τον λόγο που αυτοκτόνησε. Είναι περισσότερο, μια περιφρονητική δήλωση, για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και πιστεύω, ότι δίνει έμφαση, στη δική του ανωτερότητα”. 

Επιπλέον, ο Δρ. Stephen Montgomery, δικανικός ψυχίατρος, στο νοσοκομειακό πανεπιστήμιο του Nashville, είπε ότι η γραφή του Keyes, δείχνει ευφυΐα, και είναι ξεκάθαρο, ότι ό ίδιος καταλαβαίνει, ότι η συμπεριφορά του ήταν λάθος. 

Η κηδεία του Ιsrael Keyes, έγινε στις 8 Δεκεμβρίου 2012, στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Εκεί παραβρέθηκαν η μητέρα του, τέσσερις από τις αδερφές του και τρεις κουνιάδοι. 

Το σημείωμα

Μετάφραση στα Ελληνικά: 

“Που θα πας, εσύ έξυπνο σκουλήκι, εάν στραγγίξεις, τον οικοδεσπότη σου; 

Πίσω στη βόλτα σου με το αυτοκίνητο, η νύχτα είναι ακόμα νέα, τα φώτα του δρόμου απωθούν το μαύρο, εγώ τακτοποιώ τα πυρομαχικά. Στα δεξιά ένα νεκροταφείο εμφανίζεται, πέτρινες σειρές, σώματα πλάθονται από κάτω. Απομακρύνσου γρήγορα, σκύψε το κεφάλι σου προς τη θέση (του αυτοκινήτου), κατευθείαν μετά από την πινακίδα “στοπ” , στριφογυρίζεις, το φορτωμένο φορτηγό με τα σβηστά φώτα, σε χτυπάει παράπλευρα, η σάρκα σου συνθλίβεται καθώς το μέταλλο εκρήγνυται. 

Μπορεί να ήσουν ελεύθερη, σου άρεσε να ζεις τη ζωή σου, η μοίρα είχε το δικό της σχέδιο, λιωμένη σαν έντομο, πεθαίνεις. 

Σύντομα, τώρα, θα μπεις στις ιεραρχίες των νεκρών, ή τις στάχτες σου ο άνεμος θα πάρει μακριά. Οικογένεια και φίλοι θα χύσουν λίγα δάκρυα, προσποιούμενοι ότι πηγαίνεις στον παράδεισο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ήσουν μόνο κόκαλα και κρέας, και με τον εγκέφαλο σου πέθανε και η ψυχή σου. 

Στείλε τους ετοιμοθάνατους να περιμένουν τον θάνατό τους στην άνεση των οίκων ευγηρίας, σιωπηλά/γρήγορα πες “είναι καλύτερα έτσι”, είναι καλύτερα για εσένα να μην γνωρίζεις την μοίρα τους. Γύρνα τα κενά σου μάτια στην οθόνη, βούλιαξε στα reality shows. Στάσου μπροστά από τον καθρέφτη και καθάρισε με το ράμφος σου, μέσα στο πλαστικό κάστρο που αποκαλείς σπίτι.

Χώρα της ελευθερίας, χώρα του ψεύδους, χώρα της μηχανορραφίας, Αμερικανοποιήσου! Κατανάλωσε ότι δεν χρειάζεσαι, οι αστέρες που έχεις για είδωλα, κυνηγάνε αυτό που παραδέχεσαι ότι είναι όνειρο και μετά Αμερικάνε πέθανε! 

Μπες στο μεγάλο σου αμάξι, για να πας γρήγορα στη δουλειά σου, σε δρόμους φτιαγμένους από κόκαλα δεινοσαύρων. Χτύπα την κάρτα σου, θρόνιασε τον κώλο σου και παίξε ηλίθια παιχνίδια στο κινητό σου. Το χαρτί στον τοίχο σου, λέει ότι είσαι έξυπνος. Οι εξετάσεις που έδωσες σου είπαν το ίδιο, αλλά ακόμα σέρνεσαι σαν ένα ζωύφιο που είσαι, όταν τα πολύτιμα δίκτυα ισχύος σου ανατιναχτούν. 

Χώρα της ελευθερίας, χώρα του ψεύδους, χώρα της μηχανορραφίας, Αμερικανοποιήσου! 

Τώρα που σε έχω κρατήσει σφιχτά, θα σου πω μια ιστορία, θα μιλήσω απαλά στο αυτί σου για να ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Είσαι η αγάπη μου με την πρώτη ματιά και αν και φοβάσαι να είσαι κοντά μου, τώρα οι λέξεις μου διεισδύουν στις σκέψεις σου σε ένα οικείο προανάκρουσμα. 

Κοίταξα μέσα στα μάτια σου, ήταν τόσο σκοτεινά, ζεστά και έμπιστα, σαν να μην είχες καμία ανησυχία ή έγνοια. Όσο πιο άστοχο είναι το παιχνίδι, τόσο καλύτερη είναι η πιθανότητα να γεμίσουν αυτές οι λίμνες με τον φόβο σου.

Το πρόσωπό σου πλαισιώνεται με σκούρες μπούκλες σαν πορτραίτο, ο ήλιος έλαμψε ανάμεσα τους, κόκκινες ανταύγειες. Τι χρώμα αναρωτιέμαι, και πόσο ίσια θα γίνουν με τον ιδρώτα από το αίμα σου. 

Τα υγρά σου χείλη ήταν μια υπόσχεση ενός ανείπωτου μυστικού, νευρικό γέλιο καθώς σκάει σαν παλμός αίματος από τον λάρυγγά σου. Δεν θα υπάρξει άλλο γέλιο εδώ. 

Νιώθω το σώμα σου να αγχώνεται, το χέρι μου τώρα στον ώμο σου, τα μάτια σου… Ξέχνα την κυρία που λέγεται Τύχη, δεν συμμορφώνεται γύρω μου γιατί οι δυνάμεις της δεν επεκτείνονται σε εκείνους που είναι νεκροί. 

(….δυσανάγνωστες λέξεις….) θα μπορούσα να σε κρατήσω, να σε αφήσω να είσαι ο αφέντης της δικιάς σου μοίρας.. Γνωρίζοντας πλήρως τι διακυβεύεται; Όμορφη μου αιχμάλωτη πεταλούδα, πολύχρωμα φτερά λεκιάζουν το χέρι μου, κάπως θα ξαναζωγραφίζω με τιμωρία και δάκρυα. 

Βίαιη μεταμόρφωση, αναδύσου σκοτεινή μου πριγκίπισσα πεταλούδα της νύχτας, θα ερχόμουν συχνά να σε λατρεύω στο βωμό της σάρκας σου… Ανατριχιάζεις με αποστροφή και προσπαθείς να συρρικνωθείς μακριά από εμένα. Θα σε έχω δεμένη και θα σε παρακαλώ να γίνεις το μωρό της Στοκχόλμης μου.

Εντάξει, η συζήτηση τελείωσε, οι λέξεις είναι γαλήνιες και αδύναμες. Υποστήριξέ τες με πράξεις, αλλιώς όλα καταλήγουν φτηνά. Παρακολούθησε προσεχτικά, καθώς δουλεύω τώρα, νιώσε το ηλεκτρισμένο μου άγγιγμα, άνοιξε το τρεμάμενο λουλούδι, αλλιώς τα πέταλα σου θα συνθλίψω.”

Αρθρογράφος: Χριστίνα Μπομπογιάννη